رفتارِ موهایت

چرا عادی نیست!

«سیاه

رنگِ استبداد است

در موج‌های ِ موج‌هایِ موهایِ تو»

 

نگرانم

این قرابه‌هایِ ملول

از عتیق راه درازی آمده‌اند

 

سیاه می‌برد

رنگِ اشیاء را

سیاه

از ریشه می‌کَند

آبی را

و بادباکِ کاغذی

آه.. بادباکِ کاغذی!

 

سیاه دهانم را

خواهد ُبرد

و آوازم چطور بیدار کند

بوته‌هایِ ریواس را

 

سیاه است

این کشتارِ جمعی

سیاه

به درون می‌کشد زیبایی را

سیاه سم می‌کوبد

لاله‌های وحشی را

 

سیاه

و خرامان موهایِ تو

تردید ندارم

شاعران را

به زندان‌می کشد

 

اکنون در سلول کوچکم

می‌بوسم

لب‌هایِ دیوار را

 

نه!

دیوانه نیستم

اگر چاقو می‌زنم

لاشۀ ماه را

 

باید بدانم

آن سویِ سیاه

بر آزادی چه گذشت!

 

من

به شکلِ غم‌انگیزی

به سیاه و موهایِ تو

رنگ می‌بازم

در باد.

 

 

حامد رحمتی

 

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *